Rozdział 3

            Po krótkiej rozmowie z profesorem dotyczącej ostatniego wykładu i zadaniu mu kilku pytań, wyszłam z Sali, udając się na dziedziniec. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić, ani gdzie się udać, więc uznałam, że centrum uczelni jest dobrym miejscem. Szczerze mówiąc, mimo tego, że jestem tutaj już od kilku tygodni, nie nawiązałam zbyt wielu znajomości. Może to dlatego, że nie mieszkałam w akademiku? Albo, że nie lgnęłam zbytnio do tego, aby poszerzać krąg swoich znajomych?

            To nie tak, że odizolowywałam się od ludzi. Nie! Po prostu… Trzymałam dystans. Louis był wyjątkiem. Ugh, znowu wtargnął do mojej głowy. Niech go szlag i te jego piękne, niebieskie oczy. Mimo tego, że w oczywisty sposób spławił mnie dwa dni wcześniej, nie zamierzałam się poddawać. Było w tym chłopaku zdecydowanie coś, co mnie kręciło. Nie chodziło o to, że był bardzo przystojny, chociaż był. Po prostu… stanowił dla mnie pewnego rodzaju wyzwanie, jakkolwiek to brzmi.

            Prychnęłam rozbawiona własnymi myślami pod nosem i usiadłam na jednej z wielu ławek na dziedzińcu. Pogoda dopisywała, mimo tego, że była połowa października. Słońce świeciło, powiewał lekki, jednak przyjemny wiatr, a temperatura może nie była najwyższa, ale nie zniechęcała do przebywania na zewnątrz. Dlatego też uznałam, że skoro moje dzisiejsze zajęcia dobiegły końca, wyciągnęłam z torby szkicownik i ołówek. Zamyśliłam się na chwilę i zakładając na uszy słuchawki, zaczęłam rysować.

            Nie wiedziałam, po jakim czasie rysunek był gotowy, jednak gdy na niego spojrzałam, ujrzałam roześmianą twarz Louisa. W jego oczach jednak czaił się ból, który nijak nie pasował do wyrazu jego twarzy. Zmarszczyłam brwi, jednak nie wprowadzałam zmian w rysunku i wsadziłam szkicownik z powrotem do torby. Kiedy zamierzałam wstać i wrócić do domu, w moją stronę podeszła brunetka, uśmiechając się do mnie miło.

            - Cześć! Co robisz dzisiaj wieczorem? Jeśli nie masz żadnych planów, to zapraszam do mnie, urządzam imprezę – powiedziała z radością w głosie, wciąż się uśmiechając. Podała mi jakąś ulotkę, którą przyjęłam z delikatnym uśmiechem. Jej zachowanie przypominało mi  radosne cheerleaderki, które zawsze tryskały energią i optymizmem.

            - Jasne, z chęcią wpadnę – odpowiedziałam, po krótkiej chwila wahania. W sumie co lepszego miałam do roboty? Impreza wydaje się być dobrym sposobem na nawiązanie znajomości.

            - To super. Tak w ogóle to jestem Jenny – przedstawiła się, odgarniając kosmyk kasztanowych włosów za ucho. Jej ciemnozielone oczy patrzyły na mnie przyjaźnie.

            - Alison, miło mi cię poznać – odpowiedziałam całkowicie szczerze.

            - Muszę już lecieć i powiadomić resztę osób o imprezie. Mój adres i inne pierdoły masz na ulotce. Mam nadzieję, że spotkamy się na miejscu i będziemy miały szansę dłużej porozmawiać – powiedziała Jenny.

            - Oczywiście, do zobaczenia! – pożegnałam się i patrzyłam jak dziewczyna podchodzi do kilku napotkanych po drodze osób i wręcza ulotkę. Wydawała się być bardzo sympatyczna i pogodna.  No i była dziewczyną, co było miłą odmianą od Nialla i Liama, z którymi spędzałam dużą ilość czasu. W sumie byli oni najbliższymi mi osobami na uczelni. Uznałam, że dam im znać o imprezie, która dzisiaj się szykuje. Zrobiłam zdjęcie ulotki i wysłałam im w wiadomości, z dopiskiem:

            Co wy na to?

            Liam odpowiedział niemal natychmiast, Niall chwilę potem, oboje z entuzjazmem przyjęli wieść o planach na wieczór.

            Złapałam więc po drodze taksówkę i podałam kierowcy adres mojego domu. Impreza zaczynała się już o ósmej wieczorem, a że dochodziła piąta, uznałam, że jeśli teraz wrócę do domu, wyrobię się idealnie na czas.

            Wpół do ósmej siedziałam w taksówce razem z Niallem i Liamem, ubrana w krótką, fioletową sukienkę i buty na obcasie. Otrzymałam obiektywne pochwały, co do mojego wyglądu od Liama i Nialla, więc utwierdziłam się w przekonaniu, że mogę się pokazać ludziom.

            - Liam, Danielle przychodzi? – spytałam, zerkając na przyjaciela z ukosa, który przeglądał coś w swoim telefonie.

            - Tak, wydaje mi się, że już tam jest. Jest dość bliską koleżanką Jenny – odpowiedział szatyn, posyłając mi przelotny uśmiech.

            Zarówno Niall i Liam byli przystojnymi chłopakami, jednak ani przez chwilę nie przeszło mi przez myśl, aby mieć co do nich jakieś konkretne plany. Po pierwsze, Liam miał Danielle, która podobno była niesamowitą osobą. Mówię podobno, gdyż nie miałam jeszcze okazji jej poznać. Zabawne, co? Studiujemy na tej samej uczelni, jest dziewczyną mojego przyjaciela, a ja nie zamieniłam z nią ani jednego słowa.  Po drugie, Niall i Liam stali się dla mnie niczym bracia, więc byłoby to zdecydowanie dziwne, gdybym była z którymkolwiek z nich. Rozumiecie o co mi chodzi? Lubię ich za bardzo, jako przyjaciół, aby chcieć to niszczyć.

            Po chwili taksówka zatrzymała się we wskazanym przez nas miejscu i kiedy zapłaciliśmy za dojazd, wysiedliśmy z taksówki i stanęliśmy przed dużym, jednorodzinnym domem.

            - Kurwa, niezła chata – powiedział z uznaniem Niall.

            Ja i Liam jedynie pokiwaliśmy głowami i ruszyliśmy ku wejściu. Już tutaj było słychać głośną muzykę i śmiechy, więc niezbyt zaskoczyło nas to, że drzwi były otwarte. W środku było mnóstwo ludzi, w powietrzu unosił się zapach dymu papierosowego i jeszcze jakiegoś innego, nie wnikam. Alkohol lał się strumieniami, na co wskazywała mokra podłoga i nie tylko. W skrócie, typowa, wielka impreza, która zdążyła się rozkręcić na dobre.

            Obróciłam się przez ramię i zauważyłam, że Niall i Liam zniknęli. Westchnęłam i skierowałam się w stronę kuchni, gdzie spodziewałam się znaleźć Irlandczyka. Nie myliłam się. Blondyn witał się z kumplami i nalewał sobie wódkę do kieliszka.

            - O, Alison! – krzyknął, na mój widok, unosząc kieliszek. – Poznaj Zayna, Davida i Chrisa – powiedział, wskazując kolejno na chłopaków.

            - Hej – powiedziałam, zbliżając się do Nialla i robiąc sobie drinka, którego po chwili opróżniłam kilkoma łykami. – Miłej zabawy! – powiedziałam do chłopaków, na odchodne klepiąc Nialla po ramieniu.

            Wiedziałam czym to się skończy. Horan miał picie we krwi i kiedy tylko była jakaś impreza, on upijał się na umór. Pił dużo, bardzo dużo. Zazwyczaj kończył zalany w trupa, jednak był Irlandczykiem, więc nikogo to zbytnio nie dziwiło.

            Czułam się troszeczkę rozluźniona dzięki temu jednemu, mocnemu i szybkiemu drinkowi, więc ruszyłam w stronę ogromnego salonu, gdzie znajdowało się centrum imprezy. Moje oczy odnalazły Liama, który siedział na kanapie, a na jego kolanach siedziała dziewczyna, która wydała mu się dziwnie znajoma. Marszcząc brwi, podeszłam w ich stronę, aby zaspokoić swoją ciekawość. W chwili, kiedy Liam mnie zobaczył, uśmiechnął się szeroko i powiedział:

            - Alison, poznaj moją dziewczynę, Danielle – powiedział, a dziewczyna odwróciła się w moją stronę, obserwując mnie uważnie. – Danielle, to jest Alison – przedstawił nam sobie, a Daniele niespodziewanie wstała z kolan Liama. Kiedy jej się bliżej przyjrzałam, zrozumiałam, że to ta sama dziewczyna, która rozmawiała z Louisem i wychodziła z nim z sali, kiedy po raz pierwszy go zobaczyłam. To dlatego wydawał mi się taka dziwnie znajoma!

            - A więc to ty jesteś tą Alison? – spytała brunetka, kładąc nacisk na słowo tą. Zmarszczyłam brwi, patrząc na nią niepewnie.

            - Uhm… - mruknęłam, nie bardzo wiedząc co powiedzieć. – Tak… Tak mi się wydaje.

            - Liam, wybacz nam na moment, zaraz wrócimy, okej? – spytała Danielle, zwracając się do szatyna, który patrząc na nią ze zdziwieniem, kiwnął głową. Danielle pocałowała go w policzek i zwróciła się do mnie: - Możemy porozmawiać?

            Kiwnęłam jedynie głową, ruszając za Danielle, która wyszła na taras i usiadła na schodach prowadzących do ogrodu. W mojej głowie kłębiły się pytania. Nie miałam pojęcia o czym dziewczyna może chcieć ze mną rozmawiać. No dobra, może wiedziałam, a przynajmniej miałam swoje podejrzenia.

            - Ty jesteś tą Alison, o której opowiadał mi Louis – powiedziała w końcu, tłumacząc swoją wcześniejszą wypowiedź. Otworzyłam usta ze zdziwienia, jednak nic nie powiedziałam zerkając na nią zdziwiona. – Tak, opowiadał mi o tobie. Mogę dać ci radę? – spytała, splatając swoje dłonie.

            Wzruszyłam ramionami i powiedziałam:

            - I tak mi ją dasz, bez względu co powiem – stwierdziłam, na co Danielle roześmiała się cicho.

            - Racja. Alison, daj sobie spokój z Louisem. On nie jest chłopakiem dla ciebie. Nie jest zainteresowany. Naprawdę, dobrze ci radzę, daj sobie spokój – powiedziała ciemnowłosa cichym głosem. Uniosłam brwi ze zdziwienia, jednak zanim zdążyłam wyrazić swoje oburzenie jej słowami, Danielle kontynuowała: - Nie mówię tego z jakichś egoistycznych pobudek, Broń Boże! Louis jest dla mnie jak brat, przyjaźnię się z nim już od kilku, dobrych lat i robię to tylko i wyłącznie z troski o niego.

            - Dlaczego? Dlaczego zachowujesz się tak, jakby był on nietykalny? – spytałam z frustracją w głosie, a przez głowę przemknęła mi myśl: Może on jest gejem?

            - Bo on nie jest zainteresowany przelotnym związkiem. Nie jest zainteresowany jakimkolwiek związkiem – powiedziała dobitnie dziewczyna, zerkając na mnie. W jej oczach zobaczyłam smutek, który nieco zmniejszył rodzącą się we mnie złość, kiedy Danielle stwierdziła, że Louis byłby dla mnie jedynie przelotną zabawą. Cóż, nie myliła się, jednak nie miałam zamiaru jej tego mówić.

            - To niczego nie wyjaśnia. Nie rozumiem… - mruknęłam marszcząc brwi.

            - Słuchaj, Ali, nie jestem osobą, która powinna ci o tym mówić. Jedyną osobą, która ma do tego prawo, jest Louis. Przepraszam, mam nadzieję, że cię nie uraziłam. Myślę, że jesteś naprawdę świetną osobą, tylko nieodpowiednią dla Lou – dokończyła cicho, posyłając mi współczujące spojrzenie i po chwili wstając, zostawiając mnie z własnymi myślami.

            Kiedy po jakimś czasie wróciłam z powrotem na imprezę., w zasięgu wzroku nie ujrzałam ani Danielle i Liama, ani Nialla. Czyli nikogo znajomego. Westchnęłam ciężko i ruszyłam do kuchni, aby zrobić sobie kolejnego, tym razem mocniejszego drinka.  Stwierdziłam, że potrzebuję czegoś mocnego, aby uciszyć pytania, które co rusz pojawiały się w mojej głowie.

            Do plastikowego kubeczka nalałam sporo wódki i zalałam to sokiem grejpfrutowym.  Uniosłam go do ust i upiłam nieduży łyk. Skrzywiłam się delikatnie i wzdychając, opróżniłam kubeczek na raz. Jezu, to się źle skończy. Spychając tę myśl w głąb umysłu zrobiłam sobie kolejnego drinka, którego także opróżniłam szybkimi, dużymi łykami.

            Wyprostowałam się, z zamiarem ruszenia do salonu, ponieważ alkohol krążący we krwi, zaczął działać, jednak zastygłam nieruchomo, widząc znajomy nieład na głowie i szczupłego chłopaka, który właśnie otwierał puszkę piwa. Wpatrywałam się w niego nieruchomo, aż w końcu Louis uniósł wzrok i spojrzał na mnie. Wydawał się być równie zaskoczony moim widokiem jak ja jego.

            - Cześć Louis – powiedziałam z uśmiechem, przekrzywiając głowę na bok. Mojej uwadze nie umknął cień, który przemknął przez jego twarz.

            - Alison – odpowiedział sztywnym głosem, biorąc duży łyk piwa.  Zrobiłam kilka kroków w jego stronę.

            - Nie rozumiem cię, Louis. Co jest ze mną nie tak, że tak bardzo mnie odtrącasz? – spytałam, patrząc się na niego ze smutkiem.  Nie zwróciłam uwagi, kiedy mój głos zaczął przypominać delikatny bełkot. Zrobiło mi się ciepło i czułam, że procenty zaczynają działać. Zadziwiająco szybko, co w sumie nie było niczym dziwnym, skoro przed chwilą wypiłam dwa mocne drinki. – Nie podobam ci się? Ja myślę, że jesteś cholernie seksowny i przystojny, a co najważniejsze, interesujący. Czy zrobiłam coś nie tak, że tak bardzo mnie nie lubisz? – spytałam piskliwym głosem, kręcąc głową, śmiejąc się. – Cholera, jesteś popaprany LouLou, wiesz? – jęknęłam.

            - Nie mów tak do mnie! – warknął, a ja momentalnie spoważniałam, patrząc na niego z szokiem w oczach. -  Nic o mnie do cholery nie wiesz! Nie dociera to do ciebie, że nie jestem zainteresowany? Mam to przeliterować? – syknął, odkładając piwo i nalewając sobie wódki do kubeczka, którą po chwili zaczął pić szybkimi łykami. Jego klatka piersiowa unosiła się bardzo szybko, a w oczach miał wymalowaną złość, wymieszaną ze zmęczeniem.

            - Nie rozumiem dlaczego! Wytłumacz mi to! – wyjąkałam desperackim głosem, marszcząc brwi, patrząc mu prosto w oczy.

            Louis milczał, zaciskając dłonie w pięści.

            - Louis, odpowiedz mi! – krzyknęłam.

            - Bo straciłem dziewczynę, którą kochałem najmocniej na świecie! Okej?! I nikt nie będzie w stanie jej zastąpić! Nikt jej nie dorówna! Nikt nie będzie miał takiego pięknego uśmiechu. Nikt nie będzie tak idealny jak ona, rozumiesz?! – wrzasnął Louis, a ja autentycznie cofnęłam się o krok, bojąc się jego wybuchu. Jednak po chwili złość zniknęła, a w oczach Tomlinsona pojawiła się rozpacz. – To chciałaś usłyszeć? – spytał łamiącym się głosem. Łzy wydrążyły ścieżkę na jego policzkach, a chłopak spuścił wzrok na ziemię.

            - Louis… - szepnęłam, zaciskając z całej siły oczy i marszcząc brwi. W mojej głowie wciąż odbijał się echem jego głos, przepełniony bólem. Pokręciłam głową, otwierając po kilku sekundach oczy, jednak Louisa już nie było. – O mój Boże – szepnęłam pod nosem, chowając twarz w dłoniach.

           

 Mamy rozdział 3, szczerze mówiąc, podoba mi się. Jest dłuższy niż poprzednie, także mam nadzieję, że wy także będziecie zadowoleni. 

Zanim skończę, chciałabym życzyć Wam, moi kochani, wesołych świąt, spełnienia marzeń, rodzinnej atmosfery, dużo miłości, radości, spotkania waszych idoli i co jeszcze tam sobie zapragniecie. Dziękuję Wam z całego serducha, że trwacie ze mną, czytacie moją twórczość i okazujecie wsparcie, nawet nie macie pojęcia ile to dla mnie znaczy i jak bardzo cieszę się widząc nowy komentarz.

myślę, że przed świętami, albo na święta wstawię one-shota, póki co, dopracowuję go w głowie i niebawem zacznę pisać. Mam nadzieję, że będziecie zainteresowani. Do napisania!

Jeszcze raz, WESOŁYCH ŚWIĄT!