Rozdział 2

            Dotarłam na uczelnię kończąc jeść kanapkę, którą kupiłam po drodze. Ziewając dyskretnie, ruszyłam w stronę budynku, gdzie miałam pierwsze tego dnia zajęcia. Weszłam do pomieszczenia i zajęłam swoje stałe miejsce. Dziękowałam w duchu, że przez pierwsze dwie godziny czekał mnie wykład o historii sztuki. Oznaczało to więc, że będę miała szansę odespać poprzednią noc.

            Kiedy wczoraj, a właściwie dzisiaj, obudziłam się po drugiej, cała spocona i zdyszana, wiedziałam, że w tym momencie mój spokojny sen dobiegł końca. Dręczona przez koszmar, zostałam gwałtownie wybudzona,  krzycząc w poduszkę. Kiedy otworzyłam oczy, zdałam sobie sprawę, że znajduję się w swoim pokoju. Wycierając mokre od łez policzki, zaczęłam oddychać powoli, odliczając od dziesięciu w dół.

            Znów śniło mi się to samo. Koszmary, które nawiedzały mnie od bardzo dawna. Powinnam się do tego przyzwyczaić, jednak to było coś, do czego nie da się przywyknąć. Były tak boleśnie realne, że mój mózg wypierał myśl, że to tylko sen.

            Nie liczyłam na to, że ponownie uda mi się usnąć, gdyż za każdym razem, kiedy zamykałam oczy na dłużej niż kilka sekund, przed oczami pojawiały mi się przerażające obrazy. Wstałam więc z łóżka, drżąc z zimna i zakładając na siebie ciepłą bluzę leżącą na krześle przy biurku, na którym po chwili usiadłam. Zapaliłam lampkę i wyciągnęłam z szuflady szkicownik i ołówki. Przymykając oczy, zaczęłam kreślić linie na kartce.

            Po kilkunastu minutach, kiedy zarys był w miarę gotowy, spojrzałam uważnie na kartkę. Podniosłam ją i wstrzymałam oddech na widok pary oczu, która wpatrywała się prosto we mnie.  Ten sam groźny błysk. Ta sama pogarda i wyższość w nich błyszcząca. Zacisnęłam mocno powieki,  a mój oddech stał się urwany. Kartka wyleciała mi z dłoni, a po policzkach znowu popłynęły łzy. Ramiona zatrzęsły się od silnego szlochu. Rozedrganymi dłońmi chwyciłam kartkę, którą zaczęłam drzeć na małe kawałeczki.

            Nie mogłam uciec przed demonami z przeszłości.

            Trwałam w tej samej pozycji do czasu, aż na dworze nie zaczęło świtać. Moje oczy były podpuchnięte i zaczerwienione, a głowa bolała od płaczu. Nie mogąc dłużej znieść tej bezczynności, wróciłam do łóżka, jednak nie odważyłam się zamknąć oczu na dłużej niż kilka sekund, więc po prostu leżałam, próbując nie myśleć o niczym. Nie udało mi się to jednak.

            Próbując skupić się na wykładzie, potarłam dłonią zmęczone oczy, które jednak przymknęły się po chwili. Mój organizm rozpaczliwie potrzebował snu. Kupując śniadanie, mogłam także kupić sobie kawę, jednak nie miałam wystarczająco pieniędzy, a że byłam potwornie głodna, zdecydowałam się kupić bułkę. Dlatego też musiałam wytrwać jeszcze tą godzinę, która pozostała do końca wykładu.

            Krzątanina w Sali wyrwała mnie z mojego półsnu, a ja jak najszybciej włożyłam swoje rzeczy do torby i wstałam. Niespodziewanie moje oczy napotkały chłopaka o brązowych włosach, stojącego obok dziewczyny z burzą loków na głowie. Ruszyli, zmierzając ku wyjściu. Szatyn uniósł na chwilę wzrok, co dało mi szansę bliższego przyjrzenia mu się. Kiedy zobaczyłam jego piękne, niebieskozielone oczy, dosłownie przez chwilę nie wiedziałam jak zebrać myśli. Chłopak był bardzo przystojny, jednak było w nim coś dziecięcego, młodzieńczego i niewinnego.

            Przygryzłam delikatnie wargę , szepcząc pod nosem:

            - Spójrz na mnie. Spójrz na mnie, proszę! – nie zrobił tego jednak, więc westchnęłam zawiedziona i odprowadzając go wzrokiem, także ruszyłam ku wyjściu. Nie wiedziałam, dlaczego tak nagle zapragnęłam ściągnąć na siebie jego uwagę. Był taki… Inny. Nawet nie potrafiłam tego logicznie wyjaśnić.

            Następny wykład miał zacząć się dopiero za niecałą godzinę, więc wpadłam na pewien pomysł. Wyszłam na korytarz i dostrzegając poszukiwaną przeze mnie postać, ruszyłam w stronę mojego dobrego kolegi, Nialla. Blondyn zobaczył mnie i pomachał wesoło, odsłaniając aparat na zębach. Odpowiedziałam tym samym, stając przed nim.

            - Niall, mógłbyś wyświadczyć mi malutką przysługę? – spytałam, odgarniając kosmyk blond włosów za ucho.

            - Jasne Ali, o co chodzi? – spytał Irlandczyk, uśmiechając się przyjaźnie.

            - Mógłbyś mi pożyczyć pięć funtów? – jęknęłam, wzdychając ciężko. – Źle spałam i mój organizm wręcz błaga o kawę…

            - Jasne, nie ma sprawy – zaśmiał się, patrząc na mnie ze współczuciem. – Faktycznie marnie wyglądasz… - powiedział, za co został zgromiony przeze mnie wzrokiem. Horan wyciągnął z portfela pieniądze, podając mi je. – Poszedłbym z tobą, jednak za kilka minut zaczyna mi się wykład.

            - Nie ma sprawy – odpowiedziałam, wsadzając pieniądze do torby. – Jeszcze raz wielkie dzięki, Niall! Oddam ci jutro, obiecuję! – uśmiechnęłam się i szybkim krokiem ruszyłam ku wyjściu z budynku. Świadomość, że już za kilka minut wypiję upragnioną kawę dodawała mi sił.

            Byłam już praktycznie pod samą kawiarnią, kiedy idąc i błądząc myślami nagle poczułam mocne szturchnięcie w ramię. Jakby tego było mało, dostrzegłam kawę która rozlała się na moją kurtkę.  Zdezorientowana uniosłam wzrok i rozmasowałam dłonią obolałe miejsce. Przeklęłam pod nosem i wykrzywiając usta w grymasie, powiedziałam ostrym głosem:

            - Patrz jak chodzisz – gwałtownie zamknęłam usta, kiedy ujrzałam twarz nieznajomej osoby, a dokładniej chłopaka. Tego samego, którego zobaczyłam na zakończenie wykładu. Po raz pierwszy miałam okazje na spojrzenie mu prosto w te niesamowite oczy. Przez chwilę po prostu stałam, wpatrując się w niego, aż po chwili wykrztusiłam: - Oh… - szybko skarciłam się w myślach za taką głupią reakcję i poczułam jak na moje policzki wstępuje delikatny rumieniec, który na szczęście szybko zniknął, gdyż w moją twarz uderzył powiew zimnego wiatru.

            - Bardzo cię przepraszam! – powiedział chłopak, przeczesując dłonią włosy. Jego głos był dość wysoki, jednak nie piskliwy, ani nic. Spojrzał na mnie przepraszająco i cofnął się o kilka kroków, następnie otwierając drzwi kawiarni. – Czy w ramach przeprosin mógłbym ci kupić kawę? Sam straciłem swoją, więc… - Moje serce mimowolnie zabiło szybciej, słysząc jego propozycję. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy, że to była po prostu zwykła uprzejmość z jego strony.

            Uśmiechnęłam się promiennie i kiwnęłam głową, kompletnie zapominając o tym, że on właśnie wylał na mnie kawę, więc powinnam być chociaż w najmniejszym stopniu zła.  Wchodząc do kawiarni od razu otuliło mnie przyjemne ciepło i  zapach świeżej kawy. Zerknęłam na chłopaka, który stanął obok mnie, podając mi garść chusteczek, które wyciągnął z leżącego obok pojemniczka.

            - Dzięki – uśmiechnęłam się i wytarłam resztki kawy, które spływały po mojej skórzanej kurtce. Niestety trochę rozlało się na bluzkę, którą miałam pod spodem, jednak plama nie była na szczęście aż tak widoczna.

            - Na co masz ochotę? – spytał, wpatrując się we mnie tymi swoimi hipnotyzującymi oczami. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że zadał mi pytanie. Dałam sobie wewnętrzny policzek i zerknęłam na menu wiszące na ścianie.

            - Hm… Może być Cappuccino – stwierdziłam po chwili.

            - Dwa razy poproszę – zwrócił się szatyn do dziewczyny stojącej za ladą. Przesunęłam się na bok, aby poczekać na nasze zamówienie, a chłopak po chwili do mnie dołączył.

            - Zapomniałem się przedstawić, jestem Louis – powiedział, uśmiechając się delikatnie, wyciągając do mnie rękę.

            - Alison, miło mi cię poznać – powiedziałam, posyłając mu swój najpiękniejszy uśmiech i uścisnęłam dłoń.

            Przez chwilę staliśmy w milczeniu. Louis wpatrywał się w menu kawiarni, a ja dyskretnie na niego zerkałam, co chwila przygryzając wargę. Cholera, był bardzo przystojny. Kiedy patrzyłam w jego oczy, moje serce przyspieszało swój rytm. Doskonale wiedziałam, co to oznacza. Musiał być mój.

            Wiem, to głupie myślenie. Upatrzyć sobie faceta i go zdobyć. Płytkie, prawda? Nic na to nie poradzę, że tak postępuję. Bo robię to od zawsze. Tak jest prościej. Lekkie związki, zero cierpienia, którego i tak miałam wystarczająco przez całe życie. Żadnych łez, których zdążyłam wylać zbyt wiele.

            Otrzymaliśmy nasze kawy i podeszliśmy do miejsca, gdzie leżały cukry w torebeczkach i inne takie pierdoły. Słodząc kawę, uśmiechnęłam się pod nosem i powiedziałam:

            - Spotykam ciebie już drugi raz tego samego dnia – zaśmiałam się krótko, unosząc na niego wzrok. – To musi być przeznaczenie, nie sądzisz? – spytałam, zakładając kosmyk moich blond włosów za ucho.

            Louis zmarszczył brwi, zerkając na nią.

            - Nie przypominam sobie, żebyśmy spotkali się wcześniej… - mruknął, mieszając kawę.

            - Oh, może ty mnie nie widziałeś, ale ja ciebie z pewnością – zachichotałam, opierając się biodrem o ścianę, przechylając głowę, patrząc się na chłopaka.

            Louis uniósł głowę i spojrzał na dziewczynę, rozmyślając nad czymś. Wyraz jego twarzy był trudny do rozszyfrowania, co bardzo mnie sfrustrowało, gdyż nigdy nie miałam problemu z odgadnięciem emocji innych ludzi.

            - Też tu studiujesz? – spytał, wyraźnie pomijając moje wcześniejsze słowa z podtekstem flirtu.

            Kiwnęłam głową, uśmiechając się. Moją uwagę przykuł zegarek wiszący na ścianie. Według niego, miałam jeszcze dwadzieścia minut do rozpoczęcia zajęć. Poprawiłam torbę na ramieniu i powiedziałam:

            - Słuchaj, muszę już lecieć, bo inaczej nie zdążę wrócić na zajęcia. Ale może spotkamy się później? Może koło… - nie zdążyłam dokończyć, ponieważ Louis szybko mi przerwał:

            - Nie, dzięki,. Alison – powiedział, wzdychając ciężko, spuszczając wzrok na swoje buty.

            - Oj daj spokój, nie daj się prosić, wyjdziemy gdzieś, lepiej się poznamy… Będzie fajnie! – powiedziałam, nie poddając się, wciąż szeroko się uśmiechając.

             - Nie mam ochoty – odpowiedział, tym razem bardziej stanowczo, co  zamknęło mi buzię i bardzo zdziwiło. Nie tego się spodziewałam. Może jest gejem? – pomyślałam. Po chwili znów ciężko westchnął, pocierając dłonią twarz, która nagle wydała mi się bardzo zmęczona. Jego oczy przygasły i pojawiło się w nich coś na kształt smutku. – Przepraszam, Alison… Tu nie chodzi… Nie chodzi o ciebie. Naprawdę… Uważam, że jesteś bardzo sympatyczna, ale… Ja… Przepraszam – Louis mówił szybko, jąkając się co chwila. Jego głos drżał, podobnie jak dłonie. Wypowiadając ostatnie słowo, wciąż patrząc na swoje buty, wyminął mnie i wyszedł z kawiarni.

            Stałam tak przez kilka długich sekund, oniemiała, nie mogąc uwierzyć w słowa Louisa. Zmarszczyłam brwi, powoli wychodząc z kawiarni. Analizowałam każde jego słowo, jednak w niczym to nie pomogło. Wręcz przeciwnie, w mojej głowie pojawiło się więcej pytań.

            Nie poddam się tak łatwo. Nie ma mowy.

 

            Szybkim krokiem zmierzałem przed siebie, ocierając co chwilę łzy z mojej twarzy. Kurwa, Louis, jesteś taki słaby – wyzywałem siebie w myślach, co powodowało jeszcze większy ból ściskający mnie w piersi. Zachowywałem się jak jakiś jebany masochista. Sam sprawiałem, że cierpię jeszcze więcej.

            Dotarłem na parking i wsiadłem do swojego samochodu. Drżącymi dłońmi wsadziłem kluczyki do stacyjki i odpaliłem samochód. Wiedziałem, że postępuję głupio, jadąc w takim stanie, dlatego też wziąłem kilka głębszych oddechów i zacisnąłem dłonie w pięści. Otarłem twarz z łez i ruszyłem.

            Wpatrywałem się tępo przed siebie i dotarłem na miejsce zadziwiająco szybko. Zaparkowałem i wysiadłem z samochodu, czując jak ogarnia mnie dziwne otępienie. Przekroczyłem bramę cmentarza i ruszyłem dobrze mi znaną drogą. Stanąłem przed grobem Victorii i opadłem na kolana, wznosząc oczy ku niebu.

            - Nie mogę zapomnieć, Vicki – szepnąłem. – Myślałem, że jestem gotowy… Naprawdę tak myślałem. Ale kiedy otworzyłem twoją szafę z zamiarem posprzątania jej, nie mogłem tego zrobić. Twój zapach był nie do wytrzymania. Był wszędzie. Czułem się tak, jakbyś była tuż obok mnie. Brakowało mi tylko twojego głośnego, perlistego śmiechu… Ale ciebie nie było. Ciebie nie ma…- dokończyłem łamiącym się głosem, wybuchając cichym szlochem.

            - Czuję się taki bezsilny… Tracę kontrolę nad sobą. Umieram z tęsknoty za tobą. Umieram, dusząc się z tego bólu, który mi towarzyszy. Umieram bez ciebie, rozumiesz?! – szepnąłem, chowając twarz w dłoniach. Nie potrafiłem nad sobą zapanować. Kłębiły się we mnie sprzeczne uczucia. Byłem zrozpaczony, a jednocześnie wściekły.

            Dlatego też, zacisnąłem dłonie w pięści i przycisnąłem je do głowy, krzycząc cicho, po chwili znów wybuchając płaczem.

            - To jest takie nie fair!- jęknąłem, przygryzając z całej siły wargę. Poczułem metaliczny smak krwi. – To jest tak cholernie nie fair! Dlaczego Bóg mi cię zabrał?! Dlaczego?! – nie zdawałem sobie sprawy, że krzyczałem coraz głośniej. Stanąłem na prostych nogach, znów wpatrując się w niebo. Moja klatka unosiła się i opadała w szybkim tempie.  – Nienawidzę Cię, Boże! – krzyknąłem w końcu, tak głośno, jak tylko mogłem. Przez chwilę poczułem ulgę. Tak jakbym pozbył się całej złości i smutku, który się we mnie zgromadził. Ale tylko przez chwilę. Z mojej piersi wydostał się niekontrolowany płacz, który po chwili zmienił się w histerię. Opadłem na ziemię, uderzając co chwila o nią pięścią, szeptając: - Nienawidzę cię, bo odebrałeś mi najważniejszą osobę w moim życiu…         

Drugi rozdział za nami. Jak wrażenia? Jestem bardzo ciekawa jakie będą wasze opinie na temat Alison. Jest ona dość złożoną i skomplikowaną postacią więc nie oceniajcie jej pochopnie.:) Dziękuję wam za wszystkie oponie, miłe słowa na twitterze i komentarze.

Much love, greaseblow. x