Rozdział 4

            Minął prawie tydzień od imprezy u Jenny. Tydzień, odkąd ostatni raz rozmawiałam z Louisem. Chciałam go za wszystko przeprosić, jednak nie miałam odwagi. Z resztą chłopak unikał mnie jak ognia. Myślał, że tego nie widzę, ale był w błędzie.

            Natomiast jeśli chodzi o relacje z Danielle, to bardzo polubiłam tą dziewczynę. Teraz, kiedy rozumiem dlaczego mówiła mi, abym dała sobie spokój z Louisem, wszystkie negatywne emocje, które żywiłam wobec niej, zniknęły. Często razem z Jenny, Danielle i Sam, jeszcze jedną z przyjaciółek Danielle, spędzałam popołudnia lub spotykałam się w kawiarni. Dobrze było w końcu poznać dziewczyny z którymi można było wybrać się na zakupy i robić wszystkie typowo babskie rzeczy. Brakowało mi tego.

            - Halo! Ziemia do Ali! – usłyszałam głos Jenny, która pomachała mi dłonią przed moją twarzą. Potrząsnęłam głową i zaśmiałam się.

            - Wybacz, zamyśliłam się. – mruknęłam, na co dziewczyny roześmiały się. Wszystkie cztery oblegałyśmy właśnie ogromną kanapę w domu Jenny, oglądając jakąś niezbyt porywającą komedię.

            - Wiecie co? Mam ochotę na zakupy – powiedziała Sam, wzdychając.

            - Jestem za! – powiedziała Daniele, unosząc rękę. – Niedługo zbliża się rocznica moja i Liama, więc przyda mi się coś do ubrania.

            - Jakaś seksowna bielizna, czy coś – powiedziała Jenny, poruszając porozumiewawczo brwiami, na co zaśmiałyśmy się jeszcze głośniej. Danielle szturchnęła przyjaciółkę w ramię, wywracając oczami.

            - Wy tylko o jednym – fuknęła, uśmiechając się pod nosem.

            - Ooo, widzę ten uśmiech, Dani – szepnęła Sam, zbierając swoje ciemnobrązowe włosy w kitkę.  – Weź zdradź nam kilka pikantnych szczegółów! – zaśmiała się.

            - O nie, błagam, tylko nie w mojej obecności – jęknęłam, zakrywając twarz poduszką. – Przypominam, że mieszkam drzwi w drzwi z Liamem i naprawdę nie chciałabym mieć tego obrazu przed oczami! – powiedziałam z naciskiem, powodując jeszcze większą salwę śmiechu.

            - Dobra, możemy w końcu zamknąć temat moich spraw łóżkowych? – spytała rozbawiona Danielle, wstając z kanapy. – Co w końcu z tymi zakupami?

           

            Siedząc w salonie w mieszkaniu Liama i Nialla, pałaszując chińszczyznę z pudełka, graliśmy w Scrabble, wyglądając jak grupka idiotów. Niall i Liam popijali piwo z puszki, a ja natomiast zdecydowałam się jedynie na colę, ponieważ po ostatniej imprezie nie bardzo miałam ochotę na jakikolwiek alkohol.

            - Jak bardzo żałośnie musimy teraz wyglądać? – spytałam, ze śmiechem wskazując dłonią na planszę do gry oraz na chłopaków.

            - Hm… Prawdopodobnie bardzo – odpowiedział Liam, rozsiadając się w fotelu. Kilka sekund później Liam zmarszczył nos po czym spojrzał na Nialla ze złością: - Kurwa, Horan! Znowu pierdnąłeś. Z kim ja mieszkam! Ja pierdole!

            - Zluzuj porty, Payne – zaśmiał się Horan. – Skąd pewność, że to ja, a nie Alison? – spytał blondyn, na co ja zrobiłam oburzoną minę.

            - Co?! Ja? W życiu! – warknęłam, zdzielając Irlandczyka poduszką w głowę, korzystając z tego, że siedziałam dość blisko niego.

            - Dobra, dobrze, przyznaję się do winy. Jezu – mruknął Niall, kręcąc głową i popijając piwo.

            - Ej, tak zmieniając temat, to o czym Danielle rozmawiała z tobą na imprezie u Jenny? Cały czas zapominam, aby cię o to spytać.

            Zamilkłam na chwilę, zastanawiając się, jak mu sensownie odpowiedzieć. Westchnęłam, bawiąc się prawie pustą szklanką, wlepiając wzrok w moje dłonie.

             - Powiedzmy, że podrywałam Louisa i Danielle dała mi radę, abym dała sobie z nim spokój – powiedziałam cicho.

            - Louisa Tomlinsona?! – spytał głośno Niall, a ja spojrzałam na niego szybko, zdziwiona jego gwałtowną reakcją.  Zmarszczyłam brwi i powiedziałam cicho:

            - Tak… Czy każdy zna jego historię? – mruknęłam, uciekając spojrzeniem w bok.

            - Tak, prawie – odpowiedział Liam, wzdychając. – Ale nie czuj się winna, Ali. Louis ma swój urok. Co prawda nie jest już tą samą osobą jaką był kiedyś, jednak wciąż jest bardzo czarujący i potrafi zwrócić na siebie uwagę. Sęk w tym, że większość osób na uczelni wie, że nie warto tracić na niego czasu, ponieważ nie jest on nikim zainteresowany…      

            - Taa, zdążyłam się przekonać – westchnęłam ciężko, opierając brodę na dłoniach.

            Mówiąc szczerze, mniej więcej od tygodnia Louis nie pojawiał się w mojej głowie. Przynajmniej nie na dłużej niż krótką chwilę. Wszystko wyglądało na to, że to była jedna z tych krótkich fascynacji. Mówiąc szczerze, ulżyło mi. Cała sprawa skończyła się zanim zaczęło mi bardziej zależeć na jej rozwoju. To dobrze.

            Nie zmieniało to faktu, że było mi wstyd. Fakt, taką mam naturę. Jestem uparta i zawsze uparcie dążę o celu. Szkoda, że nie zorientowałam się, że Louis naprawę nie jest zainteresowany. Eh, Alison, musisz otworzyć oczy. Nie jesteś marzeniem każdego chłopaka – pomyślałam wzdychając ciężko. 

           

 Witam was moi kochani, jak wam minęły święta? Mam nadzieję, że w miłej i rodzinnej atmosferze.:) Z racji tego, że ten rozdział jest bardzo krótki (ma tylko 2 strony, wybaczcie, nie potrafiłam nic dalej wymyślić) następny już za tydzień, 6 stycznia i będzie 2 razy dłuższy i przełomowy. Okej, to ja kończę. Życzę wam niezapomnianego i wesołego sylwestra!!! ♥

JAK JUŻ TU JESTEŚ, ZOSTAW PO SOBIE KOMENTARZ.