Rozdział 1

            Wyobrażasz sobie, jakbyś się czuł, gdybyś stracił coś, co nadaje twojemu życiu sens? Ja zdążyłem się przekonać. Kiedy zadzwonił telefon, stałem spokojnie przy oknie, obserwując  ulice Londynu, które powoli pustoszały z powodu później godziny. W dłoni trzymałem kubek gorącej herbaty, aby się ogrzać, gdyż w mieszkaniu panował chłód.  Odebrałem telefon i kiedy usłyszałem kilka krótkich słów od Rose, matki Victorii, poczułem jak zamieram. Kubek wyślizgnął się z mojej dłoni, która po chwili zaczęła drżeć. Naczynie roztrzaskało się na ciemnych panelach, a herbata utworzyła dużą plamę.

            Byłem w tak ogromnym szoku, że nie mogłem się ruszyć. Człowiek o zdrowych zmysłach zerwałby się i wybiegł z mieszkania, ale nie ja. Ja stałem, mrugając gorączkowo oczami. Nawet nie płakałem. Dopiero po kilku długich minutach wyszedłem z mieszkania. Nawet nie pamiętam, czy zamknąłem drzwi.

            Kiedy kogoś tracisz, przechodzisz przez trzy okresy. Okres pierwszy to szok. Niewiara. Nie dociera do ciebie myśl, że bliska ci osoba nie żyje. Że ktoś, kto dawał ci powód do życia, do radości, po prostu zniknął. Na zawsze.

            Faza druga to zaprzeczenie. Wiedziałem, że Victoria nie żyje, ale moje złamane na miliony kawałków serce twierdziło inaczej. Dopóki nie nastąpił pogrzeb, tkwiłem w tym poczuciu, że Victoria zaraz wejdzie do mieszkania i pocałuje mnie w usta, a następnie zaproponuje obejrzenie filmu. Codziennie wykonywałem normalne czynności. Budziłem się w pustym, zimnym łóżku, tłumacząc sobie, że Victoria nocuje u jednej ze swoich przyjaciółek. Szedłem na uczelnię, później wracałem do domu, uczyłem się i kiedy robiło się późno, wysyłałem do niej esemesa, z zapytaniem, kiedy będzie. Nigdy nie otrzymałem odpowiedzi. Kładłem się więc spać z myślą, że jest zajęta nauką, lub zasnęła nad książkami. Zasypiałem i budziłem się, ponownie w zimnym łóżku, nie pamiętając nic z poprzedniego dnia. Tak funkcjonowałem do czasu pogrzebu, czyli przez cztery dni. To było chore. Nie wiedziałem co się ze mną dzieje, nie kontrolowałem własnych myśli, ani czynów.

            Podczas pogrzebu, przeszedłem do fazy trzeciej. A właściwie dopiero po pogrzebie. Ale cofnijmy się do początku ceremonii. Było pięknie. Przyszło mnóstwo ludzi. Nie dziwiłem się. Każdy, kto choć w najmniejszym stopniu znał Victorię, czuł do niej sympatię. Była osobą, której nie dało się nie lubić. Ludzie płakali, jej młodsza siostra krzyczała, wtulając się w ramię swojej matki. Pani Collins stała obok męża, którego trzymała za rękę. Usta miała zaciśnięte w wąską linię, a na nosie okulary przeciwsłoneczne, więc ciężko było stwierdzić czy płakała. Domyślałem się jednak, że tak. Tata Victorii wpatrywał się w nieokreślony punkt przed sobą, szklistymi oczami, marszcząc brwi.

            Ja stałem z boku, w samotności. Znów nie płakałem. Myślę, że to jeden z moich paradoksów. Kiedy dzieje się coś strasznego, zazwyczaj szok blokuje mój płacz. Nie umiem wtedy uronić ani jednej łzy. To wcale nie polepsza sytuacji. Nie mogę ukazać swojego cierpienia poprzez łzy, więc zżera mnie ono od środka. Ból i cierpienie w połączeniu to bardzo toksyczne uczucia.

            Czekałem do samego końca ceremonii i dopiero kiedy wszyscy się rozeszli, podszedłem do zamkniętej trumny, która niebawem miała zostać pochowana w ziemi. Oblizałem zaschnięte wargi i opadłem na kolana. Położyłem dłoń na chłodnej trumnie i przeszedł mnie dreszcz.

            Wzniosłem oczy do nieba, czując łzy zbierające się pod powiekami, które przyniosły mi długo oczekiwaną ulgę. Jednak nie na długo. Bo w chwili, kiedy pierwsze krystaliczne krople słonej cieczy spłynęły po moich policzkach, moim ciałem wstrząsnął niekontrolowany, rozpaczliwy płacz, którego nie mogłem zatrzymać. Uspokoiłem się dopiero wtedy, kiedy nie mogłam już oddychać, a moja klatka piersiowa unosiła się w niesamowicie szybkim tempie.

            Zacisnąłem z całej siły powieki, chowając twarz w dłoniach. Chciałem coś powiedzieć. Wyszeptać jakieś ostateczne słowa pożegnania, jednak wszystko wydawało mi się być zbyt banalne i błahe. Zdobyłem się więc na ciche wyszeptanie:

            - Kocham cię, Victoria. Nigdy o tobie nie zapomnę. Mam nadzieję, że tańczysz w niebie razem z aniołami i czuwasz nade mną, mój Aniele – uśmiechnąłem się przez łzy, przełykając ślinę, zamykając oczy i odmawiając krótką modlitwę.

            Wtedy uświadomiłem sobie, że wydostałem się z fazy drugiej. Teraz naprawdę poczułem, że Victoria odeszła, bo poczułem się, jakbym stracił cześć mnie. Jakby zabrano mi połowę serca, połowę duszy. Miałem wrażenie, że zaraz zacznę się dusić, więc wziąłem głęboki oddech, który jednak mi nie pomógł. Nic nie pomagało.

            Znalazłem się w fazie trzeciej i nie sądziłem, że kiedykolwiek się z niej wydostanę.

            A fazą trzecią była próba pogodzenia się ze stratą.

            Pół roku później

            Obudziły mnie dźwięki budzika, które zwiastowały kolejny dzień na uczelni. Wzdychając głęboko, przetarłem oczy i spojrzałem w okno. Niebo było zachmurzone, co w sumie nie było zaskoczeniem, jednak pogoda nie  zachęcała do podnoszenia się z łóżka. Wiedziałem, że nie mam wyboru, gdyż dopiero rozpoczęły się zajęcia i nie mogłem robić sobie zaległości już na samym początku.

            Wziąłem szybki prysznic, który trochę mnie rozbudził i ubrałem się w jeansy i szary sweter. Przejechałem dłonią po wilgotnych po myciu włosach i przeszedłem do kuchni. Włączyłem małe radio stojące na parapecie i zrobiłem sobie kawę. Między pakowaniem notatek do torby udało mi się przekąsić kanapkę i wypić zaparzony wcześniej napój. Narzuciłem na siebie połaszcz, założyłem buty i chwytając torbę, którą założyłem na ramię, wyszedłem z mieszkania, udając się na oddaloną o dziesięć minut drogi uczelnię.

            Kiedy dotarłem pod budynek, ruszyłem na zajęcia z architektury wizualnej. Na sali odnalazłem wzrokiem Danielle, która pomachała do mnie wesoło. Uśmiechnąłem się do niej i usiadłem obok.  Do rozpoczęcia zajęć zostało jeszcze jakieś pięć minut.

            - Cześć Louis, jak tam? – Codziennie słyszałem to pytanie. W sumie w jakiś sposób, pomagało mi to. Dawało jakąś podporę, świadomość, że ktoś się o mnie troszczy. Po śmierci Victorii wiele osób się ode mnie odwróciło, bo zamknąłem się  sobie. Po wesołym, tryskającym energią i optymizmem Louisie nie został ślad.

            Ludzie pomyśleli więc, że chcę być sam. Ale nie chciałem. Samotność mnie zabijała. Na początku miałem ochotę to wszystko wykrzyczeć, jednak odpuściłem sobie. Uznałem, że lepiej żebym zaczął doceniać osoby, które przy mnie zostały, niż pamiętać o tych, którzy mnie sobie odpuścili. A przy moim boku została Danielle i Harry, którzy stanowili dla mnie ogromne wsparcie.

            - Jakoś leci. Jest w porządku. Nic nowego w sumie, poza tym, że widziałem Harry`ego w towarzystwie jakiejś drobnej blondyneczki – zaśmiałem się krótko, wywracając oczami i wyciągając z torby mój gruby notes pełen notatek.

            - Tak, też ich zauważyłam, jednak nie pytałam się jeszcze Stylesa o szczegóły – powiedziała, posyłając w moją stronę uśmiech. Naszą rozmowę zakończyło nagłe wejście profesora na salę.

            Próbowałem skupić się na wykładzie i zapisywać notatki, jednak moje myśli uciekały w innych kierunkach. W głowie wciąż brzmiało mik echo słów Danielle: „Jak tam?” Okłamałem ją. Nie było w porządku. W najmniejszym stopniu.

            Wczoraj podjąłem próbę posprzątania szafy Victorii. Poddałem się po pięciu minutach. Nie mogłem znieść otaczającego  mnie zapachu dziewczyny. Nie mogłem znieść widoku jej ubrań, które miała na sobie. Nie mogłem…

            Myślałem, że zrobiłem chociaż malutki krok naprzód. Że powoli godzę się z jej śmiercią. Ale wczorajsza porażka utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie ruszyłem naprzód ani o milimetr. Nie zrobiłem ani jednego, pieprzonego kroku. Wciąż tkwiłem w tym samym miejscu.

            Już pół roku…

           

Wow, ogromnie dziękuję wam za 51 komentarzy pod prologiem! Wow, to naprawdę wiele, jak dla mnie. Dziękuję z całego serca. Widzę, że jesteście podekscytowane tym opowiadaniem. Bardzo mnie to cieszy, naprawdę. :) Jeśli czytasz, skomentuj proszę. Do napisania!