Rozdział 7

 Nie miałem pojęcia, kiedy Alison się polepszy. Ale byłem cierpliwy. Nie wypytywałem, dawałem jej własną przestrzeń. I wydaje mi się, że to doceniała. Odzywała się teraz do mnie nieco częściej, jednak mimo, że wciąż nie były to jakieś długie, ani głębokie rozmowy, czułem, że wszystko zmierza ku dobremu.

            Byłem tak pochłonięty tym, aby nie naciskać na Alison, że kiedy ona sama zaczęła o tym mówić, byłem w lekkim szoku i chwilę zajęło mi, aby dotarł y do mnie słowa jasnowłosej.

            - Przepraszam, że tak ci się narzucałam. Na samym początku – powiedziała cicho, siedząc na kanapie w salonie, z podkulonymi pod brodę nogami, trzymając w dłoniach kubek z parującą herbatą.

            Zerknąłem na nią zdziwiony, że nagle porusza taki odległy temat.

            - Jest w porządku – uśmiechnąłem się ciepło. – Było, minęło.

            - Ale  naprawdę – szepnęła. - Byłeś dla mnie kolejnym celem. Kolejnym chłopakiem, którym mogłabym się trochę pobawić i zostawić. Chciałam cię zdobyć. Tak cholernie tego żałuję, bo teraz wiem, jakim cudownym człowiekiem jesteś i nie zasługujesz na takie traktowanie. Nie znałam twojej historii i zachowywałam się jak pozbawiona uczuć suka.

            Uśmiechnąłem się pod nosem i oblizałem suche usta. Przeczesałem dłonią włosy i odpowiedziałem:

            - Dzięki, że wpadłem ci w oko. Chyba – zaśmiałem się delikatnie, na co kąciku jej ust uniosły się do góry. – To samo mogę powiedzieć o tobie. Fakt, wydawałaś mi się irytująca i nachalna, ale teraz zupełnie zmieniłem zdanie, bo cię poznałem. Widzisz… Ludzie mają to do siebie, oceniamy po pozorach. Jak książkę po okładce – powiedziałem w zamyśleniu.

            - Tak, chyba masz rację – powiedziała spuszczając wzrok na herbatę. – Louis… Czy… Moglibyśmy być po prostu przyjaciółmi? – spytała z nadzieją w głosie, a moje serce oblało ciepło, widząc jej smutne oczy. – Proszę, zapomnij o wszystkim co robiłam, o tym, że chciałam cię zdobyć… Ja… Po prostu chciałabym żebyś był moim przyjacielem – wyszeptała, przygryzając wargę.

            Siedziałem chwile w bezruchu, wpatrując się w nią. Alison odstawiła kubek na stół i zaczęła nerwowo bawić się swoimi dłońmi. Bez słowa usiadłem bliżej niej, obejmując jej szczupłe ciało ramieniem. Wolną dłonią pogładziłem dziewczynę po włosach i powiedziałem:

            - Oczywiście, że możemy być przyjaciółmi. O niczym innym bardziej nie marzę  - oświadczyłem z pewnością w głosie, a dziewczyna odetchnęła z ulgą. Poczułem jak jej ciało się rozluźnia, a ona kładzie głowę na moim ramieniu. Przez chwilę trwaliśmy w ciszy, pogrążeni we własnych myślach. Jednak przerwała ją Alison, mówiąc coś, co znowu mnie zdziwiło:

            - Jeśli jesteśmy przyjaciółmi, to myślę, że zasługujesz na szczerość – szepnęła, odsuwając się nagle ode mnie. Usiadła metr dalej, zwracając się do mnie tak, że patrzyła się na profil mojej twarzy. Przyjąłem więc podobną pozycję i z zaciekawieniem wymalowanym na twarzy, spojrzałem na nią.

            Uznałem, że lepiej będzie nic nie mówić, więc po prostu kiwnąłem głową, zachęcając ją do mówienia. Po wyrazie jej twarzy widziałem,  że powiedzenie jej o tym nie jest dla niej łatwe, dlatego przybrałem łagodny wyraz twarzy i chwyciłem ją delikatnie za dłoń. Kiedy to zrobiłem, dziewczyna spuściła wzrok na nasze splecione dłonie i wzięła głęboki, drżący oddech. I zaczęła mówić.

            - Moi rodzice zginęli w wypadku kiedy miałam dwanaście lat. Zamknęłam się w sobie, nie chciałam z nikim rozmawiać, kilka razy wysłali mnie do psychologa i przepisali jakieś łagodne środki. Jednym słowem, traktowali mnie jak chorą psychicznie. Rozumiesz to? A miałam zaledwie dwanaście lat. Nie byłam, chora. Jedyne czego potrzebowałam to odrobina zrozumienia. Zamieszkałam ze swoim wujkiem od strony mamy. Kiedy się do niego wprowadzałam byłam szczęśliwa. Zawsze go lubiłam, był dla mnie taki miły – wyszeptała drżącym głosem i zagryzła mocno wargę, oddychając głęboko i zaciskając mocno powieki. -  Wszystko było w porządku. Do czasu. Swój pierwszy pocałunek przeżyłam w wieku dwunastu lat z trzydziestokilkuletnim kolegą mojego wujka. Wtedy myślałam, że on mi pomoże, tak się jednak nie stało. On po prostu stał tam i się śmiał.

            Alison zamilkła na chwilę, a moje usta mimowolnie rozchyliły się w wyrazie szoku. Nie mogłem uwierzyć w to, co Alison właśnie mi powiedziała. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że to dopiero łagodny wstęp. Zanim zdążyłem się odezwać, Alison kontynuowała równie cichym głosem:

            - Myślałam, że na tym się skończy. Nie powiedziałam o tym nikomu i zepchnęłam to wspomnienie w głąb swojego umysłu. Minął niecały rok i wtedy koszmar rozpoczął się na dobre. Do dziś pamiętam ten dzień. Był to 21 luty, zimny i pochmurny dzień. Dość spokojny, ale tylko do czasu, dopóki nie zapadł zmrok. Wtedy przyszedł do mnie po raz pierwszy. Po raz pierwszy położył na mnie swoje brudne łapy. Na tym się nie skończyło, bo tego dnia zostałam zgwałcona przez własnego wujka – dokończyła tak cicho, że ledwo ją dosłyszałem.

            W jednej chwili poczułem się tak, jakby odebrano mi dech z piersi. Siedziałem w bezruchu, co chwila mrugając w niedowierzaniu oczami. Zacząłem gorączkowo kręcić głową, szeptają pod nosem niezrozumiałe słowa. To nie był ten sam szok jaki odczuwałem, kiedy dowiedziałem się o śmierci Victorii. To było zupełnie inne uczucie, którego nie potrafię opisać.

            - Nie tylko on mnie dotykał. Jego koledzy również to robili. Bili mnie, poniżali, wyzywali, dotykali… - szepnęła przez łzy, które wpłynęły spod jej przymkniętych powiek. – Dopóki nie podrosłam, miałam mętlik w głowie, dopiero kiedy byłam starsza, wiedziałam, że to, co oni robią, jest złe. To trwało pięć lat… Kiedy ukończyłam szkołę, od razu się spakowałam i wyjechałam do Londynu. Bez słowa. Uciekłam i obiecałam sobie, że tutaj zacznę żyć na nowo. Ale nie udało mi się to. Może fizycznie mój koszmar się skończył, jednak psychicznie, on wciąż się rozgrywa wewnątrz mnie. Nocą mój umysł odtwarza wszystko od nowa. To tak jakby zacięła się płyta. Cały czas wszystko się powtarza. To niby przeszłość, to już za mną, ale to jest tak, jak ze śladem na biurku, kiedy rozlejesz kawę. Kawa wyschnie, jednak pozostawi po sobie ślad. I dopóki nie ruszysz się, aby ten ślad wytrzeć, on cię nie opuści. Ja odczuwam mniej więcej to samo – wyszeptała, spuszczając głowę i pozwalając, aby słone łzy spłynęły po jej policzkach.

            - Mój Boże… - Jedyne na co się zdobyłem to ciszy szept. – Stąd te koszmary…

            - Tak… I Louis? – spytała cicho, na co chłopak spojrzał na nią, obserwując profil jej twarzy, gdyż Alison utkwiła wzrok za oknem obok kanapy. – Dziękuję, że jesteś ze mną w nocy. Że przychodzisz do mnie, kiedy słyszysz, że to znów się dzieje. Wiem, że wtedy wydaję się kompletnie nieświadoma tego, co się wokół mnie dzieje, jednak kiedy budzę się rano, wiem, że byłeś przy mnie w nocy. Nie pamiętam treści koszmaru, ale pamiętam, że on był. Wiem, że to popieprzone…

            - Nie… To nie jest popieprzone, Alison – powiedziałem wzdychając ciężko i ocierając dłonią twarz. – Przez pięć lat znosiłaś piekło. To nie zniknie z dnia na dzień, to jest kompletnie zrozumiałe. Może powinnaś porozmawiać z psychologiem? Albo coś w tym stylu? To może pomóc… - zasugerowałem nieśmiało, bacznie obserwując jej twarz.

            Usta Alison wygięły się w grymasie, kiedy usłyszała moją propozycję, a następnie spojrzała prosto na mnie. W jej oczach dostrzegłem strach i smutek. Tak ogromny smutek, że ścisnęło mnie serce. Nie sądziłem, że jedno proste spojrzenie może mieć taką moc.

            - Nie, proszę. Nie chcę żadnej terapii czy innego gówna. Może to zabrzmi głupio, ale odkąd tu jestem, odkąd mi pomagasz, naprawdę czuję się lepiej. Może tego nie widać, bo moje koszmary nie ustąpiły i sądzę, że prędko to się nie stanie, to ja czuję się lepiej. I dziękuję ci, że zaryzykowałeś i zaproponowałeś mi pomóc. To naprawdę znaczy dla mnie niewyobrażalnie wiele. Jeszcze nigdy nikt nie zrobił dla mnie czegoś takiego – wyszeptała drżącym głosem, nie kryjąc łez, które znów spłynęły wąskim potokiem po policzkach jasnowłosej.

            - Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś. Wiem, że to było dla ciebie ciężkie, Alison – powiedziałem kręcąc głową i przyciągając ją do siebie i obejmując ciasno ramionami. Dziewczyna ułożyła twarz w zagłębieniu mojej szyi i westchnęła głęboko, powoli dochodząc do siebie po swoim wyznaniu. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że  przez to wszystko przeszłaś. Jesteś niesamowicie silna, wiesz? – wyszeptałem składając na czubku jej głowy krótki pocałunek.

            - Mylisz się – wyszeptała. Szybkim ruchem odsłoniła nadgarstek lewej dłoni i wskazała na kilka jasnych blizn odznaczających się na skórze. – To raczej nie jest dowód mojej siły, Louis…

            Westchnąłem ciężko i opuszkami palców dotknąłem kilku wypukłości, kilku większych i mniejszych. Chwyciłem ją za rękę i pocałowałem oba jej nadgarstki, gdyż na drugim także zobaczyłem delikatne ślady. Spojrzałem jej prosto w oczy, obserwując jej twarz.

            Widziałem wstyd mieszający się z bólem, który pojawił się w jej oczach, kiedy trzymałem ją za nadgarstki. Widziałem jak jaj dolna warga drży, a w dużych, niebieskich oczach stają łzy.

            - Nigdy więcej tego nie rób. Błagam, obiecaj – wyszeptałem drżącym głosem, a zmarszczka między moimi brwiami się pogłębiła.

            - Obiecuję, Lou – odpowiedziała uśmiechając się blado.                                                                                                                                                                                                                                              

 Przepraszam za ten jeden dzień zwłoki, ale 4 dni byłam bez komputera i miałam internet jedynie w telefonie. Co sądzicie o rozdziale? Zaskoczeni historią Alison? Komentujcie, proszę x