Rozdział 9

            Dotarłem pod przytulną kawiarenkę, w której miałem spotkać się z Harrym i Danielle. Nie wiem dlaczego, ale nie opuszczało mnie pewne zdenerwowanie, które odczuwałem. To dziwne, że tak reagowałem na myśl spotkania się z bliskimi przyjaciółmi, którzy znają mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Stwierdziłem jednak, że to być może przez to, że tak dawno z nimi nie rozmawiałem, ani nie dawałem praktycznie żadnego znaku życia.

            Albo być  może przez to, że za kilka minut zrzucisz na nich wielką bombę, której nikt by się nie spodziewał? – podpowiadała mi moja podświadomość.

            Mimowolnie potrząsnąłem głową, chcąc pozbyć się tej myśli. To nie w porządku. Nie mogę myśleć w ten sposób. To moja sprawa, jakie decyzje podejmuję. Oni nie mają na to wpływu.

            Pchnięty tą myślą, wysiadłem z samochodu i pewnym krokiem zmierzałem w stronę kawiarni. Przez duże okna widziałem siedzących w środku przyjaciół, rozmawiających o czymś z uśmiechami na ustach.

            Wszedłem do środka, zamawiając po drodze dużą kawę. Pomachałem do Harry`ego, który zauważył mnie jako pierwszy i po chwili stanąłem obok ich stolika, posyłając im szeroki uśmiech.

            - Stary, gdzieś ty się podziewał przez ostatnie dni? – spytał prosto z mostu Harry.

            - To jest to, o czym chciałem z wami porozmawiać – powiedziałem wymijająco. Danielle, która dotychczas miała wzrok wlepiony w telefon, nagle spojrzała na mnie zaintrygowana.

            - Okeej… - powiedziała niepewnie, marszcząc brwi. - A więc… - ponagliła mnie dłonią.

- A więc, zanim zacznę, proszę, żebyście mi nie przerywali, zrozumiano? – powiedziałem, patrząc po ich twarzach. Przyjaciele wymienili się spojrzeniami między sobą, jednak po chwili kiwnęli głową. Wziąłem głęboki oddech i wlepiłem wzrok w kubek z kawą, który chwilę temu przyniosła mi kelnerka.

            - Danielle, pamiętasz Alison? – spytałem, nie bardzo wiedząc od czego zacząć tą historię.

            - Tą nachalną blondynkę z imprezy u …? – upewniła się, nie kryjąc zdziwienia.

            - Tak, dokładnie tą.

- Cóż, nie da się jej zapomnieć – powiedziała wzruszając ramionami. Po chwili Harry wtrącił się:

            - Dlaczego rozmawiacie o jakiejś blondynce, o której ja nie mam bladego pojęcia? – oburzył się, a ja obrzuciłem go morderczym spojrzeniem, ignorując jego słowa.

            - No więc ona.,.. Tak jakby… Wprowadziła się do mnie – powiedziałem nie owijając w bawełnę. Nie musiałem patrzeć na twarze przyjaciół, żeby wiedzieć, że malował się na nich szok. Nie dałem im dojść do słowa i kontynuowałem: - To jest ogólnie długa i… Skomplikowana historia, ale… Cóż. Po prostu… Dani, Alison tak na prawdę nie jest taką osobą, za jaką ją uważasz. Co więcej, jest bardziej do mnie podobna niż przypuszczałem.

            - No okej, ale to nie wyjaśnia, dlaczego ona do cholery się do ciebie wprowadziła! – pisnęła Danielle, z szeroko otwartymi oczami.

            - Jak już mówiłem, długa historia – mruknąłem, wypuszczając powietrze z płuc, które nieświadomie wstrzymywałem. – Ja po prostu… Pomagam jej się uporać z pewnymi problemami. Wiem, że to brzmi śmiesznie i nieprawdopodobnie, jednak jej obecność mi pomaga. Zbliżyliśmy się do siebie przez te kilka dni – powiedziałem.

            Na chwilę zapadła cisza, a ja niepewnie spojrzałem na ich twarze. Harry co chwila przeczesywał swoje loki, a Danielle wciąż miała zmarszczone brwi i zatroskany wyraz twarzy.

            - Lou… - zaczęła delikatnie. – wiem jak szybko przywiązujesz się do ludzi i, że szybko im ufasz, ale… Czy jesteś tego pewien? Dopuszczając kolejną osobę do siebie?

            - Chwila – przerwałem jej ostro. – Wcześniej cały czas wręcz zmuszałaś mnie do kontaktów z innymi ludźmi, a teraz nagle zmieniasz zdanie?

            - Nie, Jezu, to nie tak – powiedziała cicho. – Nie chcę po prostu, żebyś cierpiał, jeśli ona cię zostawi i zrani – szepnęła wzdychając ciężko.

            - Alison mnie nie zostawi – powiedziałem napiętym głosem. Widziałem po wyrazie twarzy Danielle, że chciała coś więcej powiedzieć, jednak ugryzła się w język, Całe szczęście, nie miałem ochoty na kłótnie, szczególnie na ten temat.

            - Okej – powiedziała w końcu. – Ale proszę cię, Louis, bądź ostrożny z tym, komu ufasz i komu oddajesz serce, bo już raz zostało ono złamane – powiedziała cicho. Jej słowa zawisły nad nami niczym ciemna, burzowa chmura, której nawet najsilniejszy wiatr nie jest w stanie usunąć. Zapadło między nami milczenie, które zdawało się przeciągać w nieskończoność.

            W mojej głowie wciąż odbijały się echem słowa Danielle. Bądź ostrożny z tym, komu ufasz i komu oddajesz serce, bo już raz zostało ono złamane.

            Dlaczego to go tak przeraziło?

 

            W poniedziałek, kiedy samochodem Louisa dojechaliśmy na uczelnię, byłam w zadziwiająco dobrym humorze. Podobnie Tomlinson, który posłał w moją stronę uśmiech, otwierając przede mną drzwi od samochodu i pomagając mi wysiąść.

            - Jak myślisz, teraz będziemy stanowić jedną paczkę? – zastanowiłam się na głos. Louis zerknął na mnie, nie bardzo rozumiejąc o co mi chodzi. – No wiesz, ja, ty, Liam, Danielle, Niall i Harry…

            - Cóż, wydaje mi się, że tak. Z resztą, jakby nie patrzeć, nie ma innego wyjścia. My mieszkamy razem, Liam i Danielle są parą, więc to automatycznie sprawia, że na pewno będziemy spędzać razem czas – powiedział Louis z namysłem. Uśmiechnęłam się pod nosem na tą myśl.

            - To fajnie. Wiesz, tak naprawdę nigdy nie znalazłam takich prawdziwych przyjaciół, z którymi mogłam spędzać czas i tak dalej… - powiedziałam. – Nigdy nie wzbudzałam zbytniego zainteresowania ludzi, nie w ten sposób…

            - Chcesz powiedzieć, że nigdy nie miałaś przyjaciół? – spytał Louis nie kryjąc zdziwienia. Zatrzymał się nagle, stając przede mną i patrząc mi prosto w oczy.

            - Nie. Nigdy nie przyciągałam zbytniej uwagi. Z resztą… Dlaczego miałabym? Byłam niczym nie wyróżniającą się dziewczyną, która całe życie wszystkiego się bała. Oh nie, wybacz. Coś mnie jednak wyróżniało. Siniaki na ciele i tak dalej – powiedziałam lekceważącym tonem. – Ale nikt o to nie dbał, ludzie woleli udawać że tego nie widzą, bo to nie był ich problem – wzruszyłam ramionami. – Ale to w porządku, może lepiej, że tak się stało… - powiedziałam i zrobiłam krok naprzód, aby wyminąć Louisa, jednak ten delikatnie chwycił moją dłoń, zmuszając, abym stanęła w miejscu.

            - Nie, to nie jest w porządku. Nikt nie zasługuje na to, aby samemu znosić takie coś, Alison – powiedział cicho. – Teraz wszystko się zmieni. Będzie lepiej, zobaczysz – powiedział, przyciągając mnie do siebie i zamykając w pełnym ciepła i wsparcia uścisku.

            Kilka minut później skierowaliśmy się w stronę budynków uczelni. Po drodze Louis przywitał się z kilkoma osobami, obdarzając je przyjaznymi uśmiechami. Starałam się ignorować niektóre pełne zdziwienia spojrzenia, którymi byłam obrzucana przez mijanych ludzi. W końcu Louisowi musiało zacząć działać to na nerwy, dlatego powiedział:

            - Ignoruj ich. Są zdziwieni, że widzą inną dziewczynę niż Danielle przy moim boku – mruknął, krzywiąc się z niezadowoleniem.

            - Rozumiem – wzruszyłam ramionami i poprawiłam torbę na ramieniu. Nie odzywaliśmy się do siebie dopóki nie dotarliśmy na dziedziniec na którym nasze drogi się rozchodziły.

            - Widzimy się tu o trzynastej? – spytał Louis, a ja kiwnęłam głową. – Okej, to powodzenia! – powiedział uśmiechając się ciepło. Odpowiedziałam tym samym i ruszyłam w stronę sali, gdzie czekał mnie wykład z architektury.

 

            Kilka dni później był niezbyt zwyczajny dzień. Wszystko toczyło się stałym rytmem. Była sobota, późne popołudnie. Wracałam akurat z wizyty u Nialla i Liama. Kiedy weszłam do mieszkania Louisa, wszędzie było ciemno i panowała wszechogarniająca cisza. Zmarszczyłam brwi, zapalając światło w korytarzu.

            - Louis? – spytałam głośno, a głos rozniósł się echem po mieszkaniu. Mimo tego, że nikt mi nie odpowiedział, i tak zajrzałam do wszystkich pomieszczeń. Nigdzie jednak nie znalazłam Louisa.

            Wyciągnęłam telefon z kieszeni i wybrałam jego numer. Usłyszałam wibracje dochodzące z kuchni. Szybkim krokiem ruszyłam w tamtą stronę, i zobaczyłam telefon Louisa leżący na blacie. Podniosłam go, spodziewając się jakiejś wiadomości pod nim, jednak nic nie znalazłam.

            Poczułam rosnący niepokój. Usiadłam na krześle, nerwowym gestem przecierając twarz drżącą dłonią. Gdyby gdzieś poszedł, powiedziałby mi, lub zostawiłby wiadomość. Powiedziałby komukolwiek.

            Pchnięta tą myślą wybrałam numer Danielle, ssąc dolną wargę. Wsłuchiwałam się w ciągłe sygnały, uderzając paznokciami o blat. W końcu w słuchawce rozległ się głos dziewczyny.

            - Halo?

            - Daniele, wiesz może, gdzie jest Louis? – spytałam napiętym głosem, darując sobie uprzejme powitanie.

            - Nie… - powiedziała przeciągle. – Nie zostawił żadnej wiadomości? Nic? – spytała dziewczyna.

            - Nic kompletnie. A telefon zostawił w domu.

            Westchnęłam ciężko, próbując zachować spokój.

            - Czy to się wcześniej zdarzało? – spytałam cicho.

            Danielle odpowiedziała dopiero po dłuższej chwili milczenia:

            - Tak… Po śmierci Victorii. Kilka razy znikał na jakiś czas, nikomu o tym nie mówiąc. Tak było w te gorsze dni. Myślałam, że to już za nim – wyszeptała. – Ali, coś się musiało stać…

            Ton głosu Danielle mówił mi, że musiało stać się coś naprawdę poważnego. Teraz w mojej głowie zaczęły tworzyć się najczarniejsze scenariuszy.

            - Boję się, co on może zrobić – kontynuowała Danielle. – Musimy go jak najszybciej znaleźć.

            Moja dolna warga zaczęła się trząść, a oddech przyspieszył. Słowa dziewczyny brzmiały śmiertelnie poważnie i krył się w nich autentyczny strach. Co się stało? To pytanie nie dawało mi spokoju.

 

           Przepraszam za to opóźnienie, jakoś nie miałam weny na ten rozdział, także przepraszam, że jest taki kiepski. Co tak słabo z komentarzami, kochani?:(