Rozdział 10

            Słowa Daniele odbijały się echem w mojej głowie. Nie mogłam pozbierać myśli. Stałam nieruchomo, wypuszczając powietrze ustami i zamykając powieki spod których wypłynęły pierwsze łzy. Bałam się. Bałam się o Louisa. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, jak ważną osobą stał się ten chłopak w moim życiu.

            Był światłem. Małym promykiem nadziei, który odnalazłam w mroku moich lęków i przeszłości. Z pozoru tylko był. Ale zatroszczył się o mnie i myślę, że to właśnie to, zdecydowało o tym, że stał się dla mnie tak ważny. Był pierwsza osobą, która bezinteresownie się o mnie zatroszczyła. Nie zrobił nic nadzwyczajnego, po prostu był, sprawiając, że wszystko wydawało się lepsze, łatwiejsze. Nigdy nie myślałam o tym, co się stanie, jeśli go zabraknie. Aż do teraz.

            Nie mogłam go stracić. Nie teraz, nie mogłam na to pozwolić. Nie dam rady bez niego, wiedziałam to. Był moim ostatnim kołem ratunkowym. Ostatnią osobą, która jest w stanie mi pomóc.

            Chwilę zajęło mi, aby otrząsnąć się z szoku. Wzięłam kilka głębszych oddechów, aby powstrzymać drżenie całego ciała. Otarłam łzy z twarzy, potrząsając głową. Musiałam się uspokoić. To jedyny sposób, aby myśleć trzeźwo.        

            Daniele powiedziała mi, że zadzwoni do mnie, jeśli wspólnie z Liamem wpadnie na pomysł, gdzie możemy znaleźć Louisa. W tym czasie ja miałam jechać na cmentarz i sprawdzić, czy nie udał się na grób Victorii.

            Z powrotem założyłam płaszcz, chwytając z blatu kluczyki i zarówno swój jak i telefon Louisa. Zbiegłam po schodach i szybkim krokiem ruszyłam w stronę swojego samochodu. Odpaliłam go i wyjechałam na drogę. Jechałam w ciszy, nie chcąc, aby muzyka z radia zagłuszała moje pędzące w szybkim tempie myśli. Przejechałam może połowę drogi, kiedy usłyszałam dzwonek telefonu. Zwolniłam i wyciągnąwszy urządzenie z kieszeni, nacisnęłam pospiesznie zieloną słuchawkę widząc na wyświetlaczu imię Danielle.

            - I co? – spytałam od razu.

            - Wiem gdzie może być. Dziś są urodziny Victorii, nie wiem jak mogłam o tym zapomnieć – powiedziała Danielle cicho, napiętym głosem. – Wydaje mi się, że jest na miejscu, gdzie był wypadek. Na skrzyżowaniu, gdzie zginęła Victoria – wydusiła, pociągając nosem. W słuchawce usłyszałam stłumiony glos Harry`ego, który najprawdopodobniej starał się uspokoić przyjaciółkę.

            - To… Uhm, ja… - wyjąkałam, marszcząc brwi, przetwarzając w myślach jej słowa.

            - Wyślę ci adres esemesem – powiedziała Danielle. – Myślę, że to ty powinnaś go znaleźć i z nim porozmawiać.

            - Okej – powiedziałam cicho. Zdziwiłam się, że Danielle obdarzyła mnie tym niespodziewanym zaufaniem. Poczułam przyjemne ciepło, wiedząc, że dziewczyna najwyraźniej pozbyła się wcześniejszych uprzedzeń względem mojej osoby.

            - Proszę cię, Alison, znajdź go – wyszeptała Danielle z błaganiem i desperacją w głosie.

            - Znajdę go, obiecuję – powiedziałam. Wiedziałam, że tak będzie. Zrobię to, choćbym miała go szukać całą noc po całym Londynie.

            Zrobię to, bo wiem, że on zrobiłby to samo dla mnie.

            Jadąc na miejsce wskazane przez Danielle, po drodze złamałam najprawdopodobniej kilkanaście przepisów. Z uwagi na to, że było to dość daleko, a czułam, że każda sekunda jest na wagę złota, mało mnie to w tej chwili obchodziło. Dochodziła już dziewiąta wieczorem, więc ulice powoli pustoszały.

            Skrzyżowanie na którym spodziewałam się znaleźć Louisa było na obrzeżach Londynu więc ruch tutaj był bardzo niewielki, tym bardziej o tej godzinie. Zatrzymałam samochód w pobliżu, następnie szybko z niego wychodząc. Od razu zerwałam się do biegu, gorączkowo rozglądając się wokoło.

            Nagle go dostrzegłam. A właściwie nie go, lecz jego samochód. Zmarszczyłam brwi, widząc jak stoi na skrzyżowaniu, wpatrując się w sygnalizację świetlną, która pokazywała zielone światło. Bacznie obserwowałam jego bladą twarz. Światło zmieniło się na pomarańczowe, a następnie na czerwone. W tym momencie Louis nacisnął pedał gazu, a samochód z zawrotną prędkością wyrwał do przodu, przejeżdżając skrzyżowanie. Moje usta otworzyły się z zamiarem krzyku, który jednak został zduszony przez szok, który mnie ogarnął. Przyłożyłam dłoń do ust, z szeroko otwartymi oczami wpatrując się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał pojazd Louisa.

            Pobiegłam w stronę, gdzie pojechał samochód chłopaka i znów go zobaczyłam. Tym razem stał na przeciwległej stronie do poprzedniej, ponownie wpatrując się w światła. Nie zastanawiając się dłużej zbliżyłam się do niego, w ostatniej chwili stając metr przed maską samochodu, który gwałtownie zahamował.

            - Co ty kurwa robisz! – usłyszałam krzyk Louisa. – Złaź mi z drogi, Alison, albo cię rozjadę! – wrzasnął, widząc jak jego słowa nie przynoszą żadnego efektu. Serce waliło mi jak młot, kiedy uniosłam wzrok, aby spojrzeć na przyjaciela. Coś w jego oczach było nie tak. Dziwny obłęd, który się w nich czaił, przeszywał mnie na wskroś.

            Oddychałam ciężko i szybko, nie mogąc uspokoić oddechu. Buzowały we mnie wszystkie emocje. Przerażenie, niepokój. Czułam także adrenalinę, która dodała mi odwagi. Dzięki niej zdecydowałam się na prawdopodobnie podjęcie głupiej decyzji. Błyskawicznym ruchem otworzyłam drzwi pasażera, zajmując miejsce obok Louisa.

            Jego najwyraźniej niezbyt to obchodziło, gdyż jak tylko to zrobiłam, wcisnął pedał gazu, przejeżdżając skrzyżowanie na czerwonym świetle. Wiem, że to trwało najprawdopodobniej jedynie kilka sekund, jednak dla mnie ta chwila zdawała się przeciągać w minuty. Zacisnęłam powieki i zaczęłam gorączkowo krzyczeć:

            - Louis, zatrzymaj się! Błagam cię, Louis! Boję się, Lou – błagałam, czując jak łzy spływają mi po policzkach. Otworzyłam oczy, w samą porę, by zauważyć oślepiające mnie światła innego pojazdu, który był coraz bliżej nas. – Zabijesz nas! – wrzasnęłam z paniką.

            - Może ja chcę umrzeć?! – wrzasnął jeszcze głośniej niż ja w odpowiedzi. Jego ramiona zaczęły się trząść.

            Nagle zrobił gwałtowny ruch kierownicą, a samochodem szarpnęło. Usłyszałam głośny klakson, jednak zignorowałam go. Rozejrzałam się wokół, widząc, że mkniemy pustymi ulicami. Odetchnęłam głęboko, jednak nie odprężyłam się, ani na chwilę.

            - Zatrzymaj się – poleciłam twardym jak głaz głosem. Wciąż próbowałam dojść do siebie po tym, co się przed chwilą stało. Utkwiłam wzrok na drodze przed sobą, skupiając się na rytmie bicia swojego serca. Louis, ku mojemu zaskoczeniu, wykonał polecenie, zatrzymując samochód na poboczu.

            Wysiadł z niego, zatrzaskując mocno drzwi. Stanął z boku samochodu, opierając dłonie na masce, oddychając ciężko. Wysiadłam powoli i zbliżyłam się do niego ostrożnie. Ramiona Louisa wciąż drżały, kiedy położyłam na nich swoją dłoń.

            Gładziłam jego plecy, zbliżając się do niego coraz bardziej. Kiedy zdawało mi się, że uspokoił się chociaż trochę, pewnym lecz delikatnym ruchem przekręciłam go w swoją stronę, aby móc zobaczyć jego twarz. Nie pozwolił mi jednak na to, ponieważ wtulił swoje ciało w moje. Przez chwilę stałam zaskoczona, jednak po chwili objęłam go ramionami, szeptają do ucha uspokajające słowa. Czułam, że serce Louisa wali jak młot, a jego szybki oddech muskał skórę na mojej szyi.

            - Ciii, Lou, uspokój się, oddychaj… - szeptałam gładząc po włosach. Był w totalnej rozsypce. Bolał mnie ten widok. Czułam, że nie mogę mu pomóc. W jego oczach widziałam tylko ból. Ból, którego nie byłam w stanie zlikwidować. Nikt nie był.

            Po jakimś czasie, Louis niespodziewanie zrobił krok do tyłu, patrząc na mnie zaczerwienionymi od płaczu oczami. Serce zakuło mnie na widok jego zmęczonej, zapadniętej i przeszytej smutkiem twarzy.

            - Przepraszam, Jezu, przepraszam – szeptał gorączkowo, kręcąc głową, unosząc drżące dłonie do twarzy. – Nie chciałam zrobić ci krzywdy, Alison. Nie wiem co we mnie wstąpiło, przepraszam – wyszeptał robiąc krok w moją stronę. Dostrzegłam strach w jego oczach, kiedy niepewnie wyciągnął dłoń w moją stronę. Uścisnęłam ją z delikatnym, smutnym uśmiechem na twarzy.

            - Jest w porządku – wyszeptałam cichutko. – Chodź, wracamy do domu i tam spokojnie porozmawiamy – kiwnęłam głową w stronę samochodu, a Louis bez słowa puścił moją dłoń i ruszył w stronę samochodu. – Ja prowadzę, Louis – powiedziałam zanim zasiadł na miejscu kierowcy. Spojrzał na mnie zdziwiony, a ja uniosłam wysoko brwi, wstrzymując spojrzenie jego przeszywających tęczówek. W końcu chłopak odpuścił i zasiadł na miejscu pasażera.

            Odpaliłam pojazd i wyjechałam na drogę. Wiedziałam, że jutro będę musiała tu wrócić, aby zabrać swój samochód, który stał kilka ulic dalej.

            Zerknęłam na Louisa, który twarz miał zwróconą w stronę szyby i patrzał na migające światła latarni. Zauważyłam, że nerwowo bawi się dłońmi, a jego oddech jest nieregularny. Przymknęłam na moment oczy, opierając głowę na zagłówku. Nagle poczułam ogarniające mnie zmęczenie.

            Czułam, że zawodzę.

Ponownie.

Dodaję rozdział w terminie, uf! Mam nadzieję, ze się cieszycie. Tylko 17 komentarzy? Przepraszam, ale 17?:( Wcześniej bywało 30... Szkoda. Następny rozdział około 14 marca.

SERDECZNIE ZAPRASZAM NA MOJEGO NOWE OPOWIADANIE!

> TROUBLEMAKER <